برای اجرای کاشت آرماتور به مواد و تجهیزات خاصی نیاز است. چسب‌های اپوکسی و رزین‌های شیمیایی از جمله مهم‌ترین موادی هستند که برای اتصال میلگرد به بتن استفاده می‌شوند. همچنین ابزارهای حفاری، مانند دریل‌های پرقدرت و مته‌های مخصوص بتن، برای ایجاد حفره‌های دقیق و با قطر مناسب مورد نیاز هستند.

فرایند کاشت آرماتور شامل چند مرحله اساسی است: ابتدا باید محل نصب میلگردها مشخص و آماده‌سازی شود. سپس با استفاده از دریل‌های مخصوص، حفره‌هایی در بتن ایجاد می‌شود. در مرحله بعد، چسب یا رزین مخصوصی به داخل حفره‌ها تزریق می‌شود و میلگردها در داخل آن قرار داده می‌شوند. پس از قرارگیری میلگردها، زمان لازم برای خشک شدن چسب و تثبیت کامل میلگردها در نظر گرفته می‌شود.

اجرای کاشت آرماتور نیازمند رعایت دقیق نکات ایمنی است. استفاده از تجهیزات حفاظت فردی مانند دستکش، عینک ایمنی و ماسک ضروری است. همچنین باید از تهویه مناسب در محل کار اطمینان حاصل شود، زیرا برخی از مواد شیمیایی مورد استفاده ممکن است بخارات خطرناکی داشته باشند. علاوه بر این، دریل‌کاری باید با دقت و تحت نظارت انجام شود تا از ایجاد آسیب به سازه جلوگیری شود.

یکی از اصلی‌ترین مزایای کاشت آرماتور، امکان تقویت سازه‌های موجود بدون نیاز به تخریب کامل آنهاست. این تکنیک به مهندسان اجازه می‌دهد تا با هزینه و زمان کمتری نسبت به بازسازی کامل، سازه را به استانداردهای مدرن نزدیک کنند. کاربردهای کاشت آرماتور شامل تقویت دیوارها، ستون‌ها، تیرها و فونداسیون‌ها است.

کاشت آرماتور ممکن است با چالش‌ها و مشکلاتی همراه باشد. یکی از مشکلات رایج، عدم چسبندگی کافی بین میلگرد و بتن به دلیل استفاده نادرست از چسب یا رزین است. همچنین ممکن است به دلیل حفاری نادرست، حفره‌ها بیش از حد بزرگ یا کوچک باشند که این امر می‌تواند باعث کاهش استحکام اتصال شود. رفع این مشکلات نیازمند دقت و تجربه بالا در اجرای مراحل مختلف کاشت آرماتور است.